Ścieżki ze żwiru
Dobrze komponują się z roślinami. Same w sobie skromne nieprzyciągające uwagi a jednocześnie podkreślają walory otoczenia. Wykonuje się je z kruszywa wielkości 5-25 mm o ostrych klinujących się krawędziach. Żwir o krawędziach zaokrąglonych nie jest dobry, bo kamyczki łatwo przemieszczają się i nawierzchnia jest niestabilna. Nie stosuje się również kruszywa ze skał miękkich (wapień, dolomit), bo pod wypływem warunków atmosferycznych szybko niszczeją, lasują się i tworzą zbitą warstwę. Kruszywo rozłożone w przygotowanym wykopie należy dokładnie ubić, od tego zależy trwałość nawierzchni.
Elementy betonowe
Różne kształty, wielkość elementów ich bogata kolorystyka, pozwalają dostosować betonową nawierzchnię do domu w stylu tradycyjnym i nowoczesnym. Dostępne są kostki stylizowane na stare, naśladujące bruk, kamień czy piaskowiec. Również z barwionego i odpowiednio fakturowanego betonu produkuje się detale imitujące do złudzenia bruk, deski lub podkłady kolejowe. Materiał charakteryzuje się dużą trwałością, jednak by zmniejszyć wnikanie wody i zanieczyszczeń w jego strukturę stosujmy odpowiednie preparaty impregnujące betonowe ścieżki.
Ścieżki drewniane
Najładniej wyglądają w ogrodach leśnych i wiejskich, nawiązujących do natury. Są jednak stosunkowo nietrwałe, dlatego drewno musimy poddać systematycznym zabiegom pielęgnacyjnym i ochronnym. Najdłużej wytrzymują dróżki z dębiny, znacznie krócej sosnowe i świerkowe. Upływ czasu lepiej znoszą ułożone na gruncie przepuszczalnym w słonecznych miejscach. Drewno układane w miejscach wilgotnych, cienistych butwieje i dodatkowo stwarza zagrożenie, ponieważ nawierzchnia ta jest śliska. Do wykonania ścieżek wykorzystuje się również deski budując podesty zamocowane na krawężnikach ułożonych na warstwie tłuczenia.
Ścieżki z kamienia
Szlachetne i uniwersalne pasują do każdego otoczenia. Najczęściej stosuje się kostki granitowe bardzo trwałe, odporne na działanie czynników zewnętrznych. Ponadto wykorzystuje się bazalt, porfit, sjenit o podobnych właściwościach. Ładnie prezentują się przejścia z luźno ułożonych płyt kamiennych, które układa się w odległości dostosowanej mniej więcej do długości kroku. Przestrzenie między nimi można obsadzić trawą, niska roślinnością typu rozchodniki lub wypełnić korą.