Kołki
Kołki standardowe mocują na skutek rozparcia rozciętych ścianek kołka podczas dokręcania. Można je stosować do zamocowań mało obciążonych, niemal we wszystkich rodzajach podłoży. Większe obciążenia mogą przenosić w materiałach pełnych, o zwartej strukturze. Wygodną w użyciu odmianą kołków standardowych są kołki do tzw. szybkiego montażu. Umożliwiają one mocowanie przelotowe, a zamiast wkrętu wbija się gwintowany gwóźdź.
Kołki uniwersalne to zmodyfikowana wersja kołków tradycyjnych, przeznaczona do mocowania w elementach pełnych i drobnootworowych. Wkręt mocujący nie tylko powoduje rozparcie, ale również spęcznienie kołka podczas dokręcania, tworząc „garby” kotwiące na ściankach między pustymi przestrzeniami. Podczas dokręcania należy zwrócić uwagę na to, czy kołek się nie obraca .
Zawieszanie ciężkich przedmiotów (np. szafek kuchennych) w ścianach z lekkich odmian wymaga użycia specjalnych kołków, osadzanych przez wkręcenie w otwór o mniejszej średnicy. Z kołkiem współpracują śruby z gwintem metrycznym. Do zawieszania lekkich przedmiotów w styropianie służą kołki ślimakowe wkręcane bez wstępnego nawiercania otworu.
Najlepiej kupuje się łączniki kompletne (np. wkręty z kołkami), ale można też kompletować je z oddzielnie kupowanych elementów (np. oddzielnie kołek i oddzielnie wkręt), a wtedy zamiast zwykłego wkrętu możemy zamocować wkręcany haczyk, oczko bądź wkręt z łbem ozdobnym. Przy doborze zamocowania najpierw ustala się rodzaj, średnicę i długość kołka, a do niego dobiera się odpowiedni wkręt.
Wkręty
Wkręty stosuje się do połączeń części konstrukcji drewnianych, płyt wiórowych i gipsowo-kartonowych. Są to elementy o większym skoku gwintu. Przed wkręceniem do drewna zaleca się wykonanie w nim otworu o mniejszej średnicy, aby zapobiec pękaniu drewna. W sklepach również można spotkać wkręty samowkręcające się do metalu (w dolnej części gwintu posiadają specjalnie wiertło), nie wymagające wiercenia wcześniej otworów, jednak mają one małą średnicę. Wkręty mogą posiadać różne łby, jednak najczęściej stosuje się stożkowe. Dzięki nim uzyskuje się równą powierzchnię, ponieważ ich łeb nie wystaje nad powierzchnię łączonego materiału.
Kotwy chemiczne
Stosowane są w przypadku bardzo dużych obciążeń, w podłożach pełnych i drobnootworowych. Podczas mocowania kotwami chemicznymi nie występują siły rozpierające, co ma duże znacznie przy gęstym rozmieszczeniu otworów i przy wykonywaniu mocowania w pobliżu krawędzi. Element mocujący – specjalnie ukształtowana kotew, jest wklejany w wywiercony otwór.
Zestawy do montażu zawierają kotew z gwintem, szklaną ampułkę z żywicą, utwardzaczem i kruszywem oraz tuleję dziurkowaną używaną w przypadku podłoży drobnootworowych. Montaż polega na wstawieniu ampułki i ewentualnie tulei siatkowej w wywiercony otwór (nie może być on zbyt głęboki i należy go dokładnie oczyścić z pyłu), a następnie wbiciu kotwy. Wbicie kotwy powoduje rozbicie ampułki i uaktywnienie reakcji chemicznej twardnienia. Przy mocowaniach sufitowych należy dodatkowo użyć kapturka ochronnego zapobiegającego wyciekaniu żywicy z otworu.
Śruby
Do połączenia elementów metalowych, stosuje się najczęściej śruby i nakrętki z metrycznym skokiem gwintu. Często wykorzystuje się w tym celu śruby wykonane ze stali nierdzewnej lub z metali kolorowych, co gwarantuje ich odporność na korozję. Śruby z oznaczeniem A2 wykorzystuje się w przemyśle chemicznym i przy produkcji różnych elementów narażonych na działanie wilgoci. Do budowy basenów używa się śrub kwasoodpornych.
Zastosowanie śrub jest naprawdę duże. Jeśli chodzi o budowę to śruby mogą mieć różne łby, np. walcowe, sześciokątne, kuliste, grzybkowe itp. Do ich wkręcania stosuje się gniazda krzyżakowe, sześciokątne, rowkowe, torx i inne. Niektóre nie mają w ogóle gniazd i montuje się je za pomocą odpowiednich kluczy. Zakończenie śruby może być płaskie, wgłębione, stożkowe lub z czopem. Niektóre śruby posiadają gwint na całej długości, inne tylko na jej części.
