Technologia produkcji
Technologia wyrobu bloczków z betonu komórkowego opatentowana została w roku 1924 przez Szweda Axela Erikssona. Do produkcji używa się surowców naturalnych takich jak: wapno, woda, piasek, cement i anhydrat. Środkiem porotwórczym jest pasta aluminiowa, która silnie reaguje z wapnem. W efekcie w masie betonowej wytwarzają się mikrokomórki. W przypadku betonu o klasie gęstości 400 około 80% objętości stanowią wypełnione przez powietrze pory. Składniki utwardza para wodna o ciśnieniu 1,1-1,3 MPa w temperaturze ok. 190 stopni C. Bloczki w kolorze białym wytwarzane są z piasku kwarcowego te w kolorze szarym zawierają w swoim składzie popiół lotny, będący produktem spalania węgla. Dokładny dobór surowców i sterowane komputerowo systemy dozowania pozwalają na produkcję materiału jednorodnego o dobrych, stałych parametrach.
Niektóre firmy produkujące beton komórkowy wytwarzają również zaprawy oraz materiały wykończeniowe przeznaczone do zintegrowanego zastosowania.
Cechy betonu komórkowego
Znajomość podstawowych parametrów gazobetonu pozwala dobrać odpowiednie elementy do budowy domu.
- gęstość - stosunek masy do objętości wyrażany w kg/m3. Od niej zależy wytrzymałość na ściskanie i izolacyjność termiczna. Wytrzymałość zwiększa się wraz ze wzrostem gęstości, izolacyjność przeciwnie. Im mniejsza gęstość, tym mniejsza wytrzymałość na ściskanie. Wysoka gęstość to lepsze właściwości akustyczne. Produkty z betonu komórkowego o wysokiej gęstości są jednak cięższe i trudniejsze do przycinania. Do ścian jednowarstwowych stosuje się beton klasy 350-400. Do wznoszenia ścian nośnych i działowych stosuje się bloki wyższych klas.
- izolacyjność termiczna - współczynnik przewodzenia ciepła gazobetonu wynosi od 0.075 W/(m.k) do 0,25W/(m.k) im niższy tym lepszy.
- ognioodporność - beton komórkowy jest klasyfikowany, jako materiał niepalny. Zbudowana z niego ściana o grubości 12 cm posiada klasę odporności ogniowej równą 2 godziny. Podwaja się ona przy grubości 18 cm. Warto wspomnieć, że z gazobetonu wznosi się komory, które służą do badana ognioodporności innych materiałów.
- paroprzepuszczalność - beton komórkowy szybko oddaje zgromadzoną wewnątrz wilgoć, nie stanowi również przeszkody dla pary wodnej próbującej przenikać z ogrzanego wnętrza domu. Można zatem stwierdzić, że ściany z gazobetonu „oddychają”.
- izolacyjność akustyczna - wskaźnik izolacyjności akustycznej RA1 dla ścian wewnętrznych i RA2 dla ścian zewnętrznych informuje o ochronie przed dźwiękami. Izolacyjność akustyczna wzrasta wraz z grubością i gęstością budulca. Najkorzystniejsze pod tym względem są więc elementy o klasie gęstości powyżej 600.
- dokładność wymiarowa - im lepsza precyzja tym szybciej i staranniej buduje się ściany jednowarstwowe. Mniej czasu traci się na szlifowanie. Obecne normy przewidują następujące klasy wyrobów GPLM (przeznaczone do murowania na grube spoiny) TLMA i TLMB (przeznaczone do murowania na cienkie spoiny). Litera A lub B przy oznaczeniu TLM oznacza kategorię wykonania robót. „A” zakłada prace wyszkolonego zespołu – fachowcy poradzą sobie z bloczkami mniej precyzyjnymi. „B” dotyczy pozostałych przypadków, przy tej kategorii powinno stosować się bloki o większej dokładności wymiarowej.
Zalety betonu komórkowego
- z uwagi na dobrą izolacyjność termiczną, łatwo zatrzymujemy ciepło w domu wybudowanym z betonu komórkowego. To jeden z nielicznych materiałów umożliwiający murowanie ścian jednowarstwowych niewymagających docieplania. Zimą mniej wydajemy na ogrzewanie, a latem pomieszczenia nie nagrzewają się
- budynek z tego materiału powstaje bardzo szybko. Lekkie, wygodne bloczki czynią prace budowlane łatwymi i szybkimi
- mimo dużej nasiąkliwości beton komórkowy szybko schnie. Ten proces ewentualnie spowalniany jest przez materiały wykończeniowe takie jak papa, tynki silikonowe, farby nieprzepuszczające pary itd.
- dostępne surowce, prosta technologia i konkurencyjność wśród producentów czyni cenę gazobetonu bardzo korzystną dla inwestora
-beton komórkowy daje duże możliwości kształtowania bryły domu. Architekt może bez problemu zaprojektować np. ścianę w formie łuku z tego materiału zamiast dużo droższego żelbetu i być pewnym, że wykonawca spokojnie poradzi sobie z tym zadaniem.
- porowaty beton bez trudu poddaje się obróbce cięciu i szlifowaniu. Dobrze mocuje się w nim wkręty, łatwo wbija gwoździe, bez trudu wykonuje bruzd pod wszelkie instalacje
Wady betonu komórkowego
Stawianie ścian z betonu komórkowego wymaga dokładnego przestrzegania sztuki budowlanej, ewentualnych błędów nie skryją dodatkowe warstwy ocieplenia. Źle wymurowane mogą mieć problem z przemarzaniem – są głównie narażone na występowanie mostków cieplnych wokół wieńców stropowych, otworów drzwiowych i okiennych oraz wzdłuż spoin pomiędzy bloczkami. Można temu zapobiec stosując dodatkową izolację oraz ciepłochłonne, cienkowarstwowe zaprawy murarskie. Ze względu na porowatość beton komórkowy łatwo chłonie wilgoć, co powoduje zmniejszenie izolacyjności cieplnej i wytrzymałości na ściskanie – dlatego należy uważnie stosować gazobeton do budowy ścian piwnic oraz ścian konstrukcyjnych poniżej 30-50 cm od poziomu gruntu. Fundamenty możemy budować z gazobetonu, jeśli 100% szczelnie zaizolujemy je przed wilgocią.
