Cechy klinkieru
Klinkier ceniony jest przede wszystkim za trwałość – jest odporny na uszkodzenia mechaniczne, na działanie czynników zewnętrznych, z upływem czasu nie zmienia koloru ani nie traci swoich właściwości, a więc nie wymaga renowacji.
Aprobatą cieszą się także jego doskonałe parametry techniczne –ma niski współczynnik przenikania ciepła, co oznacza dobrą izolację termiczną w przypadku użycia tego materiału, szybko również akumuluje ciepło i wolno oddaje je do otoczenia. Cegły klinkierowe są również mrozoodporne, mają niską nasiąkliwość.
Podejmowanie decyzji o elewacji klinkierowej
Jeśli inwestor zainteresowany jest klinkierem jako materiałem wykończeniowym i chciałby wykorzystać go do wykonania całej elewacji, powinien taką decyzję podjąć już na etapie wyboru projektu. Od takiego koncepcji na nadanie ostatecznego wyglądu budynkowi będzie zależeć dostosowanie technologii budowy ścian, a wcześniej fundamentów. Z cegieł klinkierowych muruje się warstwę osłonową ściany trójwarstwowej. Poza rolą estetyczną jej zadaniem jest ochrona warstw wewnętrznych przed uszkodzeniami i działaniem czynników zewnetrznych. Pozostałe dwie warstwy to nośna (odpowiedzialna za przenoszenie obciążeń budynku na fundamenty) i środkowa (zapewniająca izolację termiczną). Decyzja o budowie ścian w technologii trójwarstwowej jest ważna również ze względu na fundamenty: dla osiągnięcia spójności izolacji cieplnej i uniknięcia niebezpieczeństwa powstawania mostków termicznych także one powinny być wybudowane w tej samej technologii. Ściany trójwarstwowe zwykle ociepla się wełną mineralną, dlatego należy pamiętać o pozostawieniu szczeliny między warstwą izolacji a klinkierem. Szczelina wentylacyjna umożliwi osuszanie wełny, jeśli doszłoby do jej zawilgocenia. Swobodny obieg powietrza pod ścianą elewacyjną zapewnią specjalne otwory – wlotowe na dole i wylotowe na górze ściany, a także nad drzwiami oraz nad i pod oknami. Ściany elewacyjne najlepiej murować używając fabrycznie przygotowanych, gotowych zapraw. Podczas murowania cegły powinny być chronione przed zabrudzeniem, zwłaszcza ich lico, bardzo trudno bowiem będzie je potem doczyścić.
Podstawowe układy cegieł
Klinkier układa się w taki sposób, aby naśladował on możliwe ułożenia cegieł, stąd też na dużych płaszczyznach stosuje się trzy wzory:
wozówkowy: w którym każdy rząd jest przesunięty o połowę długości cegły względem poprzedniego. To klasyka wykończeń, prezentująca się całkiem nieźle również na nowoczesnych budynkach w połączeniu z dużymi oknami i witrynami
wozówkowy skośny: mniej rozpowszechniony wariant, w którym cegły w kolejnych rzędach również są względem siebie przesunięte, ale nie o pół długości, tylko o jedną czwartą
blokowy: jego cechą charakterystyczną jest murowanie dwóch rzędów bez przewiązania, a na nich dwóch innych – również bez przewiązania między sobą, ale z przesunięciem względem dwóch niższych rzędów.
Cechą wspólną wszystkich wariantów jest możliwość wykonania ich z cegieł pełnych. Wiązanie rzędów cegieł jest proste i dlatego było powszechnie wykorzystywane, jednak bez docinania wielu elementów nie można wykończyć na przykład łuków, sklepień czy podokienników. Dziś można je wysłonić, korzystając z gotowych kształtek i nie trzeba cegieł docinać, a przynajmniej można tę czynność znacznie ograniczyć.
Od czego zależy uroda elewacji klinkierowych
Na rynku istnieje wiele rodzajów cegieł klinkierowych i licowych. Różnią się między sobą kolorami (od różnych odcieni czerwieni, poprzez żółć, szarość, brąz, po czerń) wymiarami lub fakturą (gładka, ryflowana). Można wybierać spośród cegieł barwionych w masie (całe mają wówczas jednakowy kolor), wypalanych z różną ilością tlenu, co wpływa na różny odcień ich powierzchni, lub angobowanych (czyli pokrywanych przed ich wypaleniem warstwą specjalnej, szlachetnej glinki).
