Ważne są zatem nie tylko warstwy dachu w samej połaci, lecz także wykonanie detali, na przykład montaż okna dachowego, przejście komina i innych przewodów przez połać itd. Niepoprawne wykonanie któregoś z tych elementów może zakwestionować sens stosowania ambitnych grubości materiałów izolacyjnych. Więźba dachowa musi zostać odpowiednio połączona ze ścianami zewnętrznymi. W tym celu stosuje się różne akcesoria dachowe, takie jak taśmy wentylująco-uszczelniające, wywietrzniki kalenicowe, taśmy klejące, grzebienie okapowe, opaski paroprzepuszczalne, taśmy koszowe i wiele innych. Wszystkie one i ich połączenia z pozostałymi elementami dachu muszą być trwałe oraz odporne na zmienne czynniki pogodowe przez wiele lat. Aby cały dach odpowiednio i długo spełniał swoją funkcję, należy również zadbać o prawidłowe funkcjonowanie szczelin wentylacyjnych, które odprowadzają na zewnątrz wilgoć w postaci pary wodnej bądź wody.
Izolacyjność cieplna
Standardowym sposobem izolowania poddaszy użytkowych jest umieszczanie w połaci dwóch warstw ocieplenia – między krokwiami oraz pod nimi. Warstwa izolacji pod krokwiami poprawia izolacyjność cieplną połaci, dzięki czemu zmniejsza się wartość współczynnika przenikania ciepła i zostają wyeliminowane liniowe mostki cieplne tworzone przez krokwie. Wzrastają również - izolacyjność akustyczna dachu oraz bezpieczeństwo pożarowe.
Istnienie mostków cieplnych to nie tylko duże straty ciepła. Otaczające nas powietrze zawsze zawiera parę wodną, a gdy zostaje schłodzone, para ta skrapla się. Na powierzchni mostka cieplnego jest zimniej, panuje wyższa wilgotność, osiada więcej kurzu i jest większa możliwość wystąpienia pleśni oraz grzybów, a także większe prawdopodobieństwo kondensacji pary wodnej. To pokazuje, jak ważna – obok właściwej izolacji cieplnej połaci – jest dbałość o prawidłową izolację cieplną bardzo wielu detali występujących w dachu nad poddaszem użytkowym. Właściwa izolacja cieplna dachu to nie tylko ograniczanie strat ciepła z wnętrza budynku, lecz także wpływ na poprawę mikroklimatu we wnętrzu oraz ochrona przed przegrzewaniem w okresie letnim.
Membrany i folie
Po zimniejszej stronie przegród warto stosować warstwy, które nie będą wstrzymywały przepływu pary wodnej na zewnątrz. Nadmiar pary wodnej wydostanie się z przegrody przez szczeliny wentylowane.
Warstwy te muszą być odporne na działanie zmiennych czynników atmosferycznych. Powinny być na tyle wytrzymałe mechanicznie, aby po dachu mogli się przemieszczać dekarze. Coraz częściej tę funkcję pełnią membrany wstępnego krycia (MWK). Jeśli są to membrany o wysokiej paro przepuszczalności, to można je umieszczać bezpośrednio na warstwie izolacji cieplnej. Jeśli zastosujemy MWK, cała wysokość krokwi może zostać przeznaczona na umieszczenie izolacji cieplnej. Szczelina wentylacyjna powstaje między kontrłatami. Wysokość kontrłat należy więc dobierać zależnie od długości krokwi, tak aby zapewnić odpowiednią wentylację połaci. Wlot i wylot powietrza zapewniają otwory pozostawione odpowiednio w okapie i kalenicy. Umożliwiają to grzebienie wentylacyjne lub specjalne siatki i taśmy uszczelniająco-wentylujące.
Jeżeli zamiast membrany wysokoparoprzepuszczalnej stosujemy niskoparoprzepuszczalną folię wstępnego krycia, należy także utworzyć szczelinę wentylacyjną między ociepleniem a folią. Zadaniem szczeliny jest skuteczne wyprowadzenie pary wodnej z wnętrza na zewnątrz, tak aby nie doszło do kondensacji pary wodnej w warstwie izolacji cieplnej. Podstawową funkcją FWK jest ochrona dachu przed wiatrem, podwiewanym śniegiem, odprowadzanie wód opadowych przeciekających pod pokrycie zasadnicze oraz ewentualnych skroplin w kierunku okapu. Właściwą wentylację szczeliny między termoizolacją a pokryciem dachowym zapewniają otwory wlotowe o powierzchni minimum 0,2% powierzchni połaci, lecz nie mniej niż 200 cm2/m okapu, oraz otwory wylotowe o minimalnej powierzchni 0,5% powierzchni połaci i nie mniej niż 50 cm2/m długości kalenicy. Oznacza to, że na każdej połaci powierzchnia otworów wylotowych stanowi 1/4 powierzchni otworów wlotowych. Minimalna wysokość szczeliny to 20 mm. Przy czym im dłuższe krokwie (dłuższa droga wentylacji), tym większe powinny być minimalne pola otworów wlotowych i wylotowych oraz wysokość szczeliny (kontrłat). Te wymogi należy przyjmować osobno dla każdej połaci dachowej. Są to minimalne wielkości, dlatego faktycznie powinno się stosować większe wymiary szczelin wentylacyjnych.
W pomieszczeniach o podwyższonej wilgotności powietrza, od strony pomieszczenia pod warstwą izolacji cieplnej, trzeba zastosować folię paroizolacyjną. Jej zadaniem jest powstrzymanie nadmiernego wchłaniania pary wodnej przez materiał izolacyjny.
